Afscheidscolumn in SLBberichten

Hello goodbye!

Ik leef al jaren in de stellige overtuiging dat ieder mens recht heeft op zijn eigen rare eigenschappen, hobby’s of verzamelingen. Nog mooier, een enkele keer stimuleer ik dat zelfs. Voor mij geldt dat ik een enorme drang heb om bepaalde voorwerpen te verzamelen. Om precies te zijn: Thunderbird voertuigen, James Bond auto’s en keycords/badges van conferenties en beurzen. Volstrekt nutteloze verzamelingen volgens mijn vrouw, die al snel gezien worden als rommel. Ik denk daar uiteraard anders over…

Thunderbirds, James Bond, daarmee zit je snel in de jeugddromen van elke man. Het heldenleven spreekt ons snel aan. Maar wat doen dan toch die keycords en badges in de verzameling? Continue reading

Advertisement

This Is IT!

Tja, hoe zullen we dit nu eens insteken…? Wellicht is de directe manier de beste.

Ik vertrek!

En niet alleen ik. Nee, onder mijn arm neem ik mijn hele familie mee. Waarheen? Naar de Verenigde Staten. Naar Sunnyvale, Californië, midden in Silicon Valley om precies te zijn.

Buitenlands avontuur heeft altijd al in mij gezeten. Tijdens mijn studie heb ik een half jaar in Londen gestudeerd, de buitenlandse reizen voor mijn werk heb ik altijd fantastisch gevonden. Nu kwam opeens de mogelijkheid voorbij om in het buitenland aan het werk te gaan. Een mogelijkheid die ik met 2 handen vastpak.

Zal ik Nederland dan niet missen? Zeker wel! Ik werk inmiddels al 8,5 jaar met zeer veel plezier bij SLBdiensten en Slim. Heb het bedrijf zien groeien, ben verhuisd naar een fantastisch nieuw kantoor, ben in staat geweest baanbrekende overeenkomsten af te sluiten en geniet van de mensen met wie ik werk. Het Nederlandse onderwijs is een geweldige wereld om in te werken. Onze partners SURFdiensten, APS IT-diensten zal ik missen. Daarnaast wonen we heerlijk in Den Haag, sta ik met veel plezier langs de lijn op het hockeyveld en fiets ik heerlijk met een vast groepje door Zuid-Holland. En toch… Toch gaan we ervoor?

Het avontuur lonkt. In zakelijk opzicht is dit voor mij een interessante stap. Ik krijg de kans een jong bedrijf te laten groeien. Alles dat ik de afgelopen 8,5 jaar als 2e man heb meegemaakt, mag (of moet) ik nu opeens zelf doen. Spannend, leuk en wellicht ook eng. Ik ben er echter van overtuigd dat ik het kan, dus doe ik het.

Het avontuur lonkt zeker ook op persoonlijk gebied. De uitdaging voor Barbara, de 3 dametjes en mij is enorm. De kans om eens iets anders van de wereld te zien, een andere cultuur, de natuur en het klimaat wilden wij onze dochters niet onthouden. Hetgeen wij gaan zien zullen ze ons nooit meer afnemen. Natuurlijk wordt het niet allemaal even leuk. De kinderen zullen moeite hebben met de taal, ze zullen nieuwe vrienden moeten maken en moeten wennen aan de cultuur. Ook wij zullen tegen barrières aanlopen. En toch, toch gaan we ervoor. Er stonden namelijk veel meer plussen dan minnen op ons lijstje.

1 maart ga ik in de VS aan de slag, 24 februari is mijn laatste werkdag. Pas aan het einde van het schooljaar komen Barbara en de kinderen naar Sunnyvale. Een paar eenzame maanden dus, aan beide kanten van de Oceaan…

En toch 🙂

Kortom, zoals de titel al zegt “this is it”. Gelukkig hebben we nog dit blog, Twitter, Facebook, Skype en e-mail. Echt weg ben je tegenwoordig nooit meer. Maar elkaar even zien op een (onderwijs)conferentie, tijdens een vergadering, langs het hockeyveld of op de fiets is er even niet meer bij.

We houden contact!

Oh ja, als je wil weten waar ik aan de slag ga, kijk dan even bij DiractionUSA.

Als je meer wilt lezen over onze belevenissen volg dan ook het blog van Barbara, StorkfamilygoesUSA.

Oud en Nieuw

Al jaren vieren wij Oud en Nieuw op de dezelfde manier. Met een vaste harde kern komen we in de loop van de dag bij elkaar, de laatste jaren altijd op dezelfde plek in Laren (Gld). Kinderen worden meegesleept en als iedereen er is zijn we met 13 mensen bij elkaar. Het recept is steeds hetzelfde. Op oudejaarsdag gaan we rond drie uur wandelen in de bossen rondom Laren, we zoeken wat reeën, wandelen even langs de “dikke boom” (http://bit.ly/grKsjX) en luisteren naar de knallen van het carbid schieten. Rozig stappen we vervolgens rond 5 uur een immense woonkeuken in waar we pas om 2 over twaalf weer uitkomen om buiten met vuurwerk te spelen.

Kinderen en volwassenen bij elkaar in één ruimte, niemand die zich verveelt. Dan zal de Top 2000 wel op de achtergrond aanstaan, of de oudejaarsconference? Er zal wel veel met telefoons/iPad’s gespeeld worden? Ik hoor het al denken 🙂

Nee, helemaal niet. Althans niet door de volwassenen. Elk jaar valt het me weer op dat er één dag in het jaar is dat ik weinig denk aan e-mail, Twitter, “wat is er in de wereld gebeurd”… Op deze dag staan we met zijn allen in de keuken, rondom een enorm kookeiland, te praten. Ouderwets, analoog communiceren. Natuurlijk praten we over iPad’s, Sonos, Mac vs PC. Maar ook veel over werk, ouders, kinderen, huizen, vakanties, dromen. Kortom, over het leven. Zonder tussendoor even snel mail, twitter, nu.nl, teletekst of wat dan ook te checken. Eén dag in het jaar kan dat kennelijk, al die andere dagen zit ik volledig vast aan mijn iPhone, iPad, radio/televisie.

Wat hierbij wel helpt is dat ik erin geslaagd was mijn hele Postvak IN leeg te krijgen op de laatste dag van het jaar. Dat geeft enorm veel rust. Een andere belangrijke ontwikkeling is dat de iPad’s en iPhone’s geclaimd worden door de kinderen. De verslaving wordt volledig aan hun doorgegeven en Angry Birds, Cut the Rope maar gelukkig ook woordjes leren en tekenen wordt achteloos door hun gedaan.

Conclusie? De laatste dag van het jaar geeft kennelijk enorme rust, die dag is de dag van het loslaten. Om vervolgens natuurlijk met zijn allen keihard het nieuwe jaar in te knallen en weer net zo gestrest verder te gaan. Dankzij mijn iPhone wekker ben ik wel uitgeslapen aan het nieuwe jaar begonnen, helaas ook vol stress en haast…

Mensen, een gelukkig 2011 allemaal!