3 juni 2010 vond Alpe d’HuZes plaats. Een bijzonder initiatief, voor een bijzonder doel. Hieronder mijn verslag van die dag.

De start van de Alpe d’HuZes is om 05:10. Als je de start mee wilde maken dan moest je dus vroeg opstaan. Om een plek te hebben waar we boven op de berg al onze spullen kwijt konden hadden we besloten dat het handig was om mijn auto daar te parkeren. Dit was dan een mooie uitvalsbasis voor kleren en eten. Een complicatie hierbij was dat er na 5:00 uur niet meer door Nederlandse auto’s gereden mocht worden op de route. Dit alles was eigenlijk niet zozeer een probleem voor mij, maar vooral voor mijn collega Annemieke. Annemieke was met ons meegegaan om tijdens de dag goed voor ons te zorgen. Zij zorgde er ook voor dat we boven op de berg een vast rustpunt hadden.

Ik wilde graag de start meemaken, mijn teamgenoten zouden later starten. Ik had bedacht dat het ook voor Annemieke handig was om vroeg boven te zijn. Kortom, om 4:00 uur ging zowel bij mij als Annemieke de wekker af  🙂

Na een ontbijt van rauwe magnetron pannenkoeken met stroop…  gingen Annemieke en ik rond kwart voor 5 op stap. Ons huisje lag aan de zijkant van de berg, na 10 minuten rijden kwamen wij in bocht 16 de route op. (Wat handig is om te weten is dat de route 21 haarspeld bochten telt. Bocht 21 is de eerste bocht vanaf het dal). Ik heb snel mijn spullen uit de auto gepakt en Annemieke is naar boven gereden, terwijl ik met de fiets in het donker (met lichten op de fiets) naar beneden reed. Op dat moment stonden er al veel mensen langs het parcours. In elke bocht brandden tientallen kaarsen die je van te voren had kunnen kopen, als je de behoefte had om een kaarsje voor iemand te branden. Een spectaculair gezicht.

Na 4 bochten afdaling sloot ik aan in een enorme lange rij voor de start. Wij stonden te wachten op de linkerbaan, op de rechterbaan kwamen de eerste richting de berg fietsen. Mooi gezicht, de oprichters voorop, daarachter een heleboel mensen die de berg rennend naar boven gingen, daarachter Michael Boogerd die ook meedeed en gefilmd werd. Ook een aantal mensen die in rolstoelen naar boven gingen, puur op de kracht van hun armen. In de rij stond ik naast het team van Winvision. Erg toevallig dat je tussen al die mensen dan net weer naast bekenden staat.

Na 20 minuten wachten, op alle mensen voor mij, kon ik eindelijk beginnen. De eerste 4 bochten zijn het steilst, daarna wordt het iets minder steil. Alles hangt wel af van wat je onder “steil” verstaat. Zelfs de minder steile stukken zal je in Nederland niet snel vinden. Na de eerste bocht (bocht 21) werd ik ingehaald door Leontien van Moorsel. Leek mij een prima persoon om achteraan te fietsen, tot bocht 11 heb ik achter haar gefietst. Mooi om te zien hoe bekend zij nog is. Iedereen wordt aangemoedigd, zij wordt steeds herkend.

Te midden tussen al het gegil voor Leontien kijk ik even naar links. Blijk ik naast Jaap Stam te fietsen! Niemand herkende hem. Nog even aan hem gevraagd of hij Erben Wennemars meegenomen had. Via Twitter wist ik dat zij regelmatig met elkaar aan het fietsen waren. Ik vertelde hem dat ik altijd erg onder de indruk was van zijn gemiddelde snelheid als hij met Erben fietst. Toen nog even over Erben gesproken en vervolgens maar weer onze eigen weg gegaan. Vervolgens kwam Michael Boogerd met een rotgang naar beneden fietsen, hij was in een supersnelle tijd naar boven gefietst en maakte zich op voor beklimming 2.

De klim ging voor mij eigenlijk best makkelijk. Wat erg cool was, was om in bocht 13 het Slim.nl spandoek te zien hangen. Dit hadden we de avond van te voren opgehangen. Het mooie van ons spandoek is dat je het al van een paar bochten van te voren ziet hangen, het oranje/wit was duidelijk zichtbaar!

Langzaam aan klim je dan door het bos naar boven. Zolang je in het bos zit zie je af en toe een weg boven je, maar je kan nog niet echt naar boven kijken. Op een gegeven moment komt dan het punt dat je opeens boven de boomgrens fietst. Vanaf dat moment zie je Alpe d’Huez liggen. Je ziet dan ook een lint fietsers over de berg gaan. Aan de ene kant een erg mooi gezicht, tegelijkertijd is het ook erg duidelijk dat je er nog lang niet bent. Tegen het eind aan werd het voor mij zwaarder. Waar ik in mijn achterhoofd al bang voor was gebeurde. Ik kreeg erge pijn in mijn linker bovenbeen. Voor het fietsen maakt het niet uit, de spieren doen gewoon hun werk. De pijn is echter geen pretje. Dit kwam ongeveer tegelijkertijd met het moment dat er een soort vals plat in het parcours zit. Als je de bocht om komt denk je een wat minder steil stuk te krijgen. Een brede weg met een vluchtstrook in het midden. Niets is minder waar, het is daar nog steeds erg steil en het stuk duurt erg lang. Dit was voor mij het moment dat opeens allerlei gebeurtenissen van 7 jaar geleden door mijn hoofd schoten. Heb in mijn hoofd een heel LUMC filmpje afgespeeld en herinnerde me dingen waar ik al 7 jaar niet aan heb gedacht. Om me hoofd weer leeg te krijgen heb ik in gedachte de twee behandelend artsen van Floor bedankt. Dat hielp, ik fietste meteen weer met een grijns door denkend aan mijn inmiddels kerngezonde 9-jarige dochter…

Na lang fietsen kom je dan uiteindelijk bij bocht 1 terecht. De eerste gedachte is dan dat je er bent. Gelukkig zie je meteen een bord staan dat de finish van de Tour de France nog 2,2 km verderop ligt. Kortom, je bent er nog lang niet. Gedragen door het publiek begin je dan toch makkelijk omhoog te rijden. Ik reed, gezellig pratend met wat andere fietsers, het dorp in. Daar krijg je nog even een steil stuk en opeens fiets je naar beneden en zie je de finish liggen. Ik was er, ik had het gehaald. Het was 7:00 uur en helaas wist ik toen ook al dat dit voor mij waarschijnlijk de laatste keer van de dag zou zijn. Ik was niet moe, voelde me goed, maar mijn linkerbeen wilde niet meer. Na de finish heb ik snel Annemieke opgezocht, ik kreeg van haar een mooie omhelsing. Zij had inmiddels ook een sms van mijn collega Pieter gekregen dat hij aan zijn klim begonnen was.

Pieter bleek een enorme klimgeit te zijn. Hij fietste simpel naar boven, voelt zich thuis en laat zich op een fantastische manier meeslepen door het publiek, het doel van de dag en de uitdaging.

Hij kwam redelijk fit boven voor de eerste keer en besloot vrij snel om weer naar beneden te fietsen voor de twee klim. Natuurlijk niet nadat hij ook nog even door Annemieke werd aangemoedigd.

Na de tweede klim gaf hij aan dat de afdaling niet makkelijk was geweest. Het bleek dat er gedurende de dag ook een aantal mensen de bocht zijn uitgevlogen. Vooral de kou tijdens de afdaling was erg zwaar, in het dal zaten mensen die onderkoeld waren. Doordat je tijdens het dalen de hele tijd moet remmen krijg je snel enorme last van je handen. Kortom, niet eenvoudig. Na de 2^e klim heeft Pieter zich boven op de berg laten masseren, hij had inmiddels wat last van zijn rug. Toch kwam hij redelijk fit weer boven na klim 3. Vervolgens is hij nog een keer naar beneden gefietst om voor een 4^e keer naar boven te gaan. Erg mooi allemaal.

Annemieke heeft ons de hele dag mentaal ondersteund, rende alle kanten op om drinken te halen en was druk bezig met aanmoedigen. Ook haar prestatie was top!

In het totaal hebben we met zijn vijven 13 keer de berg beklommen. Een prima prestatie voor een eerste deelname!

Tot zover het echte klimmen, maar daar gaat het eigenlijk niet eens om. Waar het om gaat is dat er bijna 3.000 mensen bezig zijn om een wanzinnige prestatie neer te zetten. Ze doen dat allemaal om aandacht te vragen voor kanker en om geld in te zamelen voor onderzoek. Boven op de berg beleef je dan ook het ene na het andere emotionele moment. Mensen fietsen huilend over de finish, dragen zieke kinderen met zich mee of hebben shirts aan met foto’s van overleden moeders/vaders/opa’s/oma’s/kinderen. Eén moeder heeft haar zieke kind 14km in een rolstoel de berg opgeduwd. Erg indrukwekkend allemaal en heel bijzonder om mee te maken.

Wat ook mooi was is om te zien hoe er vanuit Nederland meegeleefd werd. De hele dag werd er gebeld, ge-sms-ed, via Twitter werd meegeleefd. De live site met de webcam stond ook continu aan. Op de dag zelf kwam er zo een hele campagne op gang om ons te steunen. Frans Peeters vermeldde het op InformaticaVO en op Twitter waren extreem veel mensen hiermee bezig.

Al met al is dit zeker voor herhaling vatbaar. In 2011 zal ik vaker naar boven fietsen, als team zullen we vaker naar boven fietsen en we streven ernaar om nog meer geld binnen te halen.

Willen jullie mij en team “Slim.nl” steunen voor Alpe d’HuZes is 2011, kijk dan op mijn Alpe d’HuZes actiepagina en doneer!

Wil je nog meer sfeer proeven, bekijk dan de officiële Alpe d’HuZes 2010 film