Een paar maanden geleden heb ik geblogd over de iPhone spellingssuggestie en de meest vreemde suggesties die je daar soms krijgt. Ik heb daar aangegeven dat ik zou blijven zoeken naar vreemde suggesties. Echt zoeken hoeft gelukkig niet, mijn eigen iPhone geeft dagelijks voldoende voorbeelden…
Een paar maanden geleden wilde ik het woord “fietsliefhebber” in een tweet plaatsen. Afgezien van het feit of dit nou wel of niet correct gespeld is kreeg ik hier meerdere, steeds weer afwijkende suggesties gepresenteerd. Vaak ronduit ranzig, het vreemde is dat mij iPhone wel vaker met ranzige spellingsuggesties komt. Elk verwijt dat dit ligt aan de woord keuze van de gebruiker doe ik (uiteraard) af als flauwekul. De meeste woorden zal ik namelijk nooit en te nimmer in een mail of tweet zetten en laat ik daarvoor mijn telefoon nou het meest gebruiken…
Terug naar de fietsliefhebber. Zie hieronder de suggesties die door Apple/iPhone op mij afgevuurd werden. Uitermate irritant want elke keer dat je even niet oplet wordt het woord geplaatst en kan je weer opnieuw beginnen.
Ongevraagd komt er een orgie, ene Jeff en een diersoort mijn scherm binnenvliegen, terwijl ik toch echt steeds hetzelfde probeer in te typen. Schiet mij maar lek, geen idee meer hoe het algoritme op de achtergrond werkt.
Een paar weken later zat ik in een sessie over legaal gebruik van Microsoft licenties. Interessant onderwerp voor een bedrijf als SLBdiensten. Tijdens de sessie werd de “how to tell” website genoemd. Op deze site wordt uitgelegd hoe je kan zien of je gebruik maakt van legitieme Microsoft software.
De suggesties waar mijn iPhone nu mee kwam neigen bijna naar smaad 🙂 . Dit doet denken aan opzettelijk de boel saboteren. Maar tegelijkertijd is het wel erg geestig.
Tja…
Tot slot, om echt te bewijzen dat er wildvreemde woorden tevoorschijn komen, het volgende plaatje. Ik wilde een mail sturen over onze CRM guru. Apple suggereert echter dat hij iets anders is. Ik zeg maar even niets meer.
Silicon Valley is een high-tech industriegebied in Santa Clara Valley, ten zuiden van de Baai van San Francisco in Californië.
De naam Silicon Valley komt van het element silicium, omdat dit element in de chips voor allerlei technische toepassingen voorkomt. Het gebied wordt namelijk gekenmerkt door een hoge concentratie van computergerelateerde bedrijven.
Enkele bekende bedrijven die hun hoofdkwartier in het gebied hebben zijn Apple, Hewlett-Packard, Intel, Sun Microsystems, eBay, Google Inc., AMD en McAfee. Ook zijn er enkele universiteiten.
‘Silicon Valley’ is een gevleugelde uitdrukking geworden voor andere plaatsen ter wereld die bekend staan om hun concentratie van hoogtechnologische industrie, zoals Bangalore (het ‘Indiase Silicon Valley’), Flanders Language Valley (het ‘Vlaamse Silicon Valley’) en Sophia Antipolis bij Valbonne, het zuid-Franse Telecom Valley.
Volgende week ga ik hier, samen met collega’s van SURFdiensten en APS IT-diensten, een paar dagen naartoe. We hebben gesprekken op het hoofdkantoor van Symantec en Adobe. Ze komen niet voor in de opsomming van Wikipedia NL, maar ik vind het toch geen kleine bedrijven.
Vooralsnog doet het, voor mij, magische en geheimzinnige achter de term “Silicon Valley” haar eer aan. Wij zijn de afgelopen weken gescreend door beveiligingsbedrijven en hebben meerdere geheimhoudingsverklaringen moeten tekenen. Kortom, het is duidelijk dat we extreem dicht bij de bron zitten. Een bron die veel waarde hecht aan het binnenshuis houden van informatie.
Ik zal via Twitter en via dit blog verslag doen van mijn belevenissen daar. Niet inhoudelijk, maar wel qua indrukken en het “toerist” gevoel. Want als ICT-liefhebber zal ik toch zeker als een toerist mijn camera in de aanslag hebben om al die hoofdkantoren vast te leggen.
Wil je een iets beter beeld hebben van de bedrijven in Silicon Valley dan kan je met een vergrootglas het onderstaande plaatje bekijken. Of kijk even naar deze completere opsomming.
3 juni 2010 vond Alpe d’HuZes plaats. Een bijzonder initiatief, voor een bijzonder doel. Hieronder mijn verslag van die dag.
De start van de Alpe d’HuZes is om 05:10. Als je de start mee wilde maken dan moest je dus vroeg opstaan. Om een plek te hebben waar we boven op de berg al onze spullen kwijt konden hadden we besloten dat het handig was om mijn auto daar te parkeren. Dit was dan een mooie uitvalsbasis voor kleren en eten. Een complicatie hierbij was dat er na 5:00 uur niet meer door Nederlandse auto’s gereden mocht worden op de route. Dit alles was eigenlijk niet zozeer een probleem voor mij, maar vooral voor mijn collega Annemieke. Annemieke was met ons meegegaan om tijdens de dag goed voor ons te zorgen. Zij zorgde er ook voor dat we boven op de berg een vast rustpunt hadden.
Ik wilde graag de start meemaken, mijn teamgenoten zouden later starten. Ik had bedacht dat het ook voor Annemieke handig was om vroeg boven te zijn. Kortom, om 4:00 uur ging zowel bij mij als Annemieke de wekker af 🙂
Na een ontbijt van rauwe magnetron pannenkoeken met stroop… gingen Annemieke en ik rond kwart voor 5 op stap. Ons huisje lag aan de zijkant van de berg, na 10 minuten rijden kwamen wij in bocht 16 de route op. (Wat handig is om te weten is dat de route 21 haarspeld bochten telt. Bocht 21 is de eerste bocht vanaf het dal). Ik heb snel mijn spullen uit de auto gepakt en Annemieke is naar boven gereden, terwijl ik met de fiets in het donker (met lichten op de fiets) naar beneden reed. Op dat moment stonden er al veel mensen langs het parcours. In elke bocht brandden tientallen kaarsen die je van te voren had kunnen kopen, als je de behoefte had om een kaarsje voor iemand te branden. Een spectaculair gezicht.
Na 4 bochten afdaling sloot ik aan in een enorme lange rij voor de start. Wij stonden te wachten op de linkerbaan, op de rechterbaan kwamen de eerste richting de berg fietsen. Mooi gezicht, de oprichters voorop, daarachter een heleboel mensen die de berg rennend naar boven gingen, daarachter Michael Boogerd die ook meedeed en gefilmd werd. Ook een aantal mensen die in rolstoelen naar boven gingen, puur op de kracht van hun armen. In de rij stond ik naast het team van Winvision. Erg toevallig dat je tussen al die mensen dan net weer naast bekenden staat.
Na 20 minuten wachten, op alle mensen voor mij, kon ik eindelijk beginnen. De eerste 4 bochten zijn het steilst, daarna wordt het iets minder steil. Alles hangt wel af van wat je onder “steil” verstaat. Zelfs de minder steile stukken zal je in Nederland niet snel vinden. Na de eerste bocht (bocht 21) werd ik ingehaald door Leontien van Moorsel. Leek mij een prima persoon om achteraan te fietsen, tot bocht 11 heb ik achter haar gefietst. Mooi om te zien hoe bekend zij nog is. Iedereen wordt aangemoedigd, zij wordt steeds herkend.
Te midden tussen al het gegil voor Leontien kijk ik even naar links. Blijk ik naast Jaap Stam te fietsen! Niemand herkende hem. Nog even aan hem gevraagd of hij Erben Wennemars meegenomen had. Via Twitter wist ik dat zij regelmatig met elkaar aan het fietsen waren. Ik vertelde hem dat ik altijd erg onder de indruk was van zijn gemiddelde snelheid als hij met Erben fietst. Toen nog even over Erben gesproken en vervolgens maar weer onze eigen weg gegaan. Vervolgens kwam Michael Boogerd met een rotgang naar beneden fietsen, hij was in een supersnelle tijd naar boven gefietst en maakte zich op voor beklimming 2.
De klim ging voor mij eigenlijk best makkelijk. Wat erg cool was, was om in bocht 13 het Slim.nl spandoek te zien hangen. Dit hadden we de avond van te voren opgehangen. Het mooie van ons spandoek is dat je het al van een paar bochten van te voren ziet hangen, het oranje/wit was duidelijk zichtbaar!
Langzaam aan klim je dan door het bos naar boven. Zolang je in het bos zit zie je af en toe een weg boven je, maar je kan nog niet echt naar boven kijken. Op een gegeven moment komt dan het punt dat je opeens boven de boomgrens fietst. Vanaf dat moment zie je Alpe d’Huez liggen. Je ziet dan ook een lint fietsers over de berg gaan. Aan de ene kant een erg mooi gezicht, tegelijkertijd is het ook erg duidelijk dat je er nog lang niet bent. Tegen het eind aan werd het voor mij zwaarder. Waar ik in mijn achterhoofd al bang voor was gebeurde. Ik kreeg erge pijn in mijn linker bovenbeen. Voor het fietsen maakt het niet uit, de spieren doen gewoon hun werk. De pijn is echter geen pretje. Dit kwam ongeveer tegelijkertijd met het moment dat er een soort vals plat in het parcours zit. Als je de bocht om komt denk je een wat minder steil stuk te krijgen. Een brede weg met een vluchtstrook in het midden. Niets is minder waar, het is daar nog steeds erg steil en het stuk duurt erg lang. Dit was voor mij het moment dat opeens allerlei gebeurtenissen van 7 jaar geleden door mijn hoofd schoten. Heb in mijn hoofd een heel LUMC filmpje afgespeeld en herinnerde me dingen waar ik al 7 jaar niet aan heb gedacht. Om me hoofd weer leeg te krijgen heb ik in gedachte de twee behandelend artsen van Floor bedankt. Dat hielp, ik fietste meteen weer met een grijns door denkend aan mijn inmiddels kerngezonde 9-jarige dochter…
Na lang fietsen kom je dan uiteindelijk bij bocht 1 terecht. De eerste gedachte is dan dat je er bent. Gelukkig zie je meteen een bord staan dat de finish van de Tour de France nog 2,2 km verderop ligt. Kortom, je bent er nog lang niet. Gedragen door het publiek begin je dan toch makkelijk omhoog te rijden. Ik reed, gezellig pratend met wat andere fietsers, het dorp in. Daar krijg je nog even een steil stuk en opeens fiets je naar beneden en zie je de finish liggen. Ik was er, ik had het gehaald. Het was 7:00 uur en helaas wist ik toen ook al dat dit voor mij waarschijnlijk de laatste keer van de dag zou zijn. Ik was niet moe, voelde me goed, maar mijn linkerbeen wilde niet meer. Na de finish heb ik snel Annemieke opgezocht, ik kreeg van haar een mooie omhelsing. Zij had inmiddels ook een sms van mijn collega Pieter gekregen dat hij aan zijn klim begonnen was.
Pieter bleek een enorme klimgeit te zijn. Hij fietste simpel naar boven, voelt zich thuis en laat zich op een fantastische manier meeslepen door het publiek, het doel van de dag en de uitdaging.
Hij kwam redelijk fit boven voor de eerste keer en besloot vrij snel om weer naar beneden te fietsen voor de twee klim. Natuurlijk niet nadat hij ook nog even door Annemieke werd aangemoedigd.
Na de tweede klim gaf hij aan dat de afdaling niet makkelijk was geweest. Het bleek dat er gedurende de dag ook een aantal mensen de bocht zijn uitgevlogen. Vooral de kou tijdens de afdaling was erg zwaar, in het dal zaten mensen die onderkoeld waren. Doordat je tijdens het dalen de hele tijd moet remmen krijg je snel enorme last van je handen. Kortom, niet eenvoudig. Na de 2e klim heeft Pieter zich boven op de berg laten masseren, hij had inmiddels wat last van zijn rug. Toch kwam hij redelijk fit weer boven na klim 3. Vervolgens is hij nog een keer naar beneden gefietst om voor een 4e keer naar boven te gaan. Erg mooi allemaal.
Annemieke heeft ons de hele dag mentaal ondersteund, rende alle kanten op om drinken te halen en was druk bezig met aanmoedigen. Ook haar prestatie was top!
In het totaal hebben we met zijn vijven 13 keer de berg beklommen. Een prima prestatie voor een eerste deelname!
Tot zover het echte klimmen, maar daar gaat het eigenlijk niet eens om. Waar het om gaat is dat er bijna 3.000 mensen bezig zijn om een wanzinnige prestatie neer te zetten. Ze doen dat allemaal om aandacht te vragen voor kanker en om geld in te zamelen voor onderzoek. Boven op de berg beleef je dan ook het ene na het andere emotionele moment. Mensen fietsen huilend over de finish, dragen zieke kinderen met zich mee of hebben shirts aan met foto’s van overleden moeders/vaders/opa’s/oma’s/kinderen. Eén moeder heeft haar zieke kind 14km in een rolstoel de berg opgeduwd. Erg indrukwekkend allemaal en heel bijzonder om mee te maken.
Wat ook mooi was is om te zien hoe er vanuit Nederland meegeleefd werd. De hele dag werd er gebeld, ge-sms-ed, via Twitter werd meegeleefd. De live site met de webcam stond ook continu aan. Op de dag zelf kwam er zo een hele campagne op gang om ons te steunen. Frans Peeters vermeldde het op InformaticaVO en op Twitter waren extreem veel mensen hiermee bezig.
Al met al is dit zeker voor herhaling vatbaar. In 2011 zal ik vaker naar boven fietsen, als team zullen we vaker naar boven fietsen en we streven ernaar om nog meer geld binnen te halen.
Willen jullie mij en team “Slim.nl” steunen voor Alpe d’HuZes is 2011, kijk dan op mijn Alpe d’HuZes actiepagina en doneer!
Wil je nog meer sfeer proeven, bekijk dan de officiële Alpe d’HuZes 2010 film
Sinds een paar weken maak ik gebruik van TwUnfollow. Een simpel Twitter tool voor mensen die nieuwsgierig en licht masochistisch zijn. TwUnfollow geeft namelijk updates van mensen die gestopt zijn met jou volgen. Wat mij opvalt is dat er een heleboel mensen en bedrijven zijn die Twitter echt beschouwen als een medium waar je elkaar wederzijds volgt. “Volg jij mij niet terug, dan stop ik met volgen van jou…” Wat mensen daarmee eigenlijk bedoelen te zeggen is dat zij absoluut niet geïnteresseerd zijn in wat ik heb te melden, maar dat ze vooral bezig zijn met hun aantal followers omhoog brengen. Want als je veel volgers hebt dan ben je gaaf???
TwUnfollow laat ook zien dat de meeste mensen mij zo’n 3 dagen de kans geven om hun terug te volgen. Doe ik dat niet dan ben ik opeens niet meer interessant.
In mijn naïviteit dacht ik altijd dat Twitter wel degelijk geven en nemen is, maar niet perse volgen en terugvolgen. Met geven en nemen bedoel ik dat ik moeite heb met mensen of account die alleen maar “zenden”. Om dat te kunnen veroorloven moet je wel heel erg interessant zijn. Interactie is wat Twitter mooi maakt en ook het kunnen kijken naar interactie tussen anderen. Als iemand alleen maar zendt dan haak ik snel af. Kortom, zoals ik erin sta hoef ik dus niet altijd terug te volgen. Meningen en interesses verschillen nou eenmaal. Iemand kan mijn getweet interessant vinden, ik hoef daarmee niet meteen in die ander geïnteresseerd te zijn.
Nee, als je wil gaan volgen en terugvolgen dan moet je bij LinkedIn of Facebook zijn. Iemand doet een verzoek om vrienden te worden, na toestemming kan je elkaars contacten zien. LinkedIn is voor mij een puur zakelijke tool, wat ik hoofdzakelijk gebruik om te gluren naar contacten van anderen. Om het maar eerlijk te zeggen: Als je iemands vrienden kent dan kan je de persoon zelf wat beter plaatsen. Ik ben zelf redelijk passief bezig met LinkedIn, maar ben me er wel van bewust dat er door veel personen naar gekeken wordt. Lang geleden heb ik dus al besloten LinkedIn puur zakelijk te houden. Daarnaast heb ik voor mijzelf de regel dat ik mijn contacten toch zeker een beetje wil kennen voordat ik hun toelaat in mijn netwerk. Mijn verbazing is dan ook keer op keer groot als ik, na een afspraak van een half uur met iemand, binnen 5 minuten een LinkedIn mail ontvang. “Join my network on LinkedIn”. Tijdens het wandelen naar de auto zijn sommige personen kennelijk al bezig met LinkedIn. Hun doel is volgens mij een vergelijkbaar doel als de Twitter ontvolgers. Hoe meer contacten ik heb op LinkedIn, des te interessanter lijk ik. En dat terwijl ik altijd, zodra ik zie dat iemand 500+ contacten heeft, denk dat je toch nooit al die mensen echt kan kennen…
Al met al merk ik dat er een grote groep mensen is waarvoor al deze “sociale” media uiteindelijk slechts een heel oppervlakkig tool is. Veel mensen benaderen het vanuit de gedachte van het scoren van contacten, terwijl het juist een waanzinnig tool kan zijn om echte contacten op te doen. Met name Twitter geeft je de kans om mensen, die je misschien wel helemaal nooit gaat ontmoeten, echt te leren kennen. Wat is er nou mooier dan dat, wèl informatie delen of grappen maken maar niet moeten nadenken over borrelhappen en drankvoorraad. Al die personen of bedrijven met een andere insteek verwijs ik naar een briljante recensie op recensiekoning.nl. Zij geven hier erg mooi weer hoe goed bedoeld, heel oppervlakkig kan zijn…
Charles Stork 