Het is 3:30, de wekker gaat. Niet echt nodig aangezien ik al een tijdje naar mijn iPhone staar. Wachtend op, misschien wel smachtend naar, het moment om op te staan. De avond ervoor, om tijd te besparen, alle kleren op volgorde van aantrekken klaargelegd. Overvoorbereid? Of gewoon handig? Op dit moment handig, binnen 5 minuten de spullen aan. Eten voor onderweg lag al klaar, bidons snel gevuld. Helm, schoenen en hup naar beneden voor het ontbijt.
Donderdag 9 juni 2011, 3:45 uur. Alpe d’HuZes 2011 staat op het punt van beginnen! Continue reading
Category Alpe d’HuZes
Bedankt Alpe d’HuZes!
“Indrukwekkend”
“wat een organisatie”
“wat is het mooi dat ik hieraan deelneem”
“wat is die beklimming heftig”
Allemaal teksten die ik vandaag om me heen heb gehoord van teamgenoten die hier voor het eerst waren. Was het voor mij dan anders? Nee, ook voor mij is dit weer erg bijzonder. Wat is het toch mooi dat je dit allemaal met vrijwilligers op kan zetten. Continue reading
Eén dag voor Floor…
Kerstavond zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn. Kerstavond 2002 was het moment waarop we besloten dat de aanhoudende hoge koorts bij onze 2 jarige Floor niet normaal was. Na 5 dagen huisartsen bij doktersposten gezien te hebben vonden we het mooi geweest. Floor sliep al bijna 5 dagen en was een enorme “vaatdoek”.
De arts bij de dokterspost zei nog: “het is kerstavond, er zullen weinig artsen zijn. Je moet je afvragen of je nu wel naar het ziekenhuis wil gaan”. Gelukkig heb ik niet naar hem geluisterd en ben ik op mijn gevoel afgegaan.
In het ziekenhuis zeiden ze meteen dat dergelijke koorts niet door een keelontsteking kon komen. Er werd meteen bloed geprikt en ze mocht sowieso een nacht blijven. De volgende ochtend werd er nog een keer bloed geprikt. Floor was voor het eerst in 5 dagen een beetje wakker en vrolijk. Wij voelden ons een beetje beschaamt dat we een ziekenhuiskamer bezet hielden. We zaten dan ook te wachten op de dokter die ons kwam vertellen dat er niets aan de hand was en dat ze naar huis mocht.
Hoe anders was zijn boodschap… Zoals een goed slecht nieuwsgesprek gaat was de boodschap meteen kort en duidelijk. “We denken dat ze Leukemie heeft. In Leiden zijn ze gespecialiseerd in de vorm die zij wellicht heeft, er staat beneden een ambulance klaar om haar naar Leiden te brengen”. Leukemie, eigenlijk wist ik niet eens echt wat het was. Het enige dat ik wist was dat het kind van een goede vriend van mij eraan overleden was… We kregen nog even de tijd om naar familie te bellen, maar het was duidelijk, ze moest snel naar Leiden.
Barbara reed met Floor mee in de ambulance, ik reed er achteraan. Geloof me, dergelijke ritten wens je niemand toe. In je eentje in de auto, kijkend naar die dichte deur van de ambulance, wetend dat je kind daar (waarschijnlijk) doodziek in ligt. Onderweg gebeld met mijn beste vrienden om toch maar met iemand te praten.
In Leiden aangekomen werden we meteen keihard geconfronteerd met de gevolgen van deze ziekte. Barbara liep met Floor, slapend in haar armen, de afdeling op. Terwijl we naar Floor’s kamer liepen, liepen er 3 mensen huilend een kamer uit, 3 anderen liepen er huilend in. Twee dagen later was de kamer leeg…
De procedure werd aan ons uitgelegd. Om het helemaal zeker te weten moest er een beenmergpunctie plaatsvinden, kijkend naar het bloedbeeld zou je namelijk ook nog te maken kunnen hebben met Pfeiffer. Er was dus nog een vleugje hoop. Iets minder dan 24 uur later bleek de hoop tevergeefs. Acute Myeloïde Leukemie. Op het moment dat we het hoorden duurde het ongeveer 5 minuten om de volgende, voor ons belangrijke vraag, te stellen. “Wat zijn haar kansen?” “50%” Vier chemokuren moesten haar hiervan verlossen. We moesten rekenen op een traject van zo’n zes maanden. Toch nog even gevraagd hoe het zou gaan als de eerste kuur niet zou aanslaan, haar kansen bleken dan naar 10% te gaan. De artsen wilden daar verder, terecht, niet over praten. Eerst uitgaan van succes en niet nadenken aan wat er allemaal mis kan gaan. Negatieve gedachten heb je nu niets aan, wij moesten er zijn voor Floor en we moesten zo positief mogelijk aan haar bed staan. Terugkijkend op dit gesprek besef je opeens hoe dicht deze boodschap aanzit tegen het motto van Alpe d’HuZes: “Opgeven is geen optie”.
Met Floor is alles gelukkig goed afgelopen. De eerste kuur was voor haar lood en lood zwaar. Ze kreeg vrijwel alle bijwerkingen, heeft één moment meegemaakt waar het echt even kantje boord was (terwijl er 4 artsen ietwat paniekerig met haar bezig waren, kwam de behandelend arts (het “opperhoofd”) uiterst rustig binnenlopen, gaf duidelijk aan wat er moest gebeuren en bracht door haar aanwezigheid iedereen tot rust. Erg indrukwekkend en een moment om nooit meer te vergeten). 4 maanden vrijwel onafgebroken ziekenhuis, de hele dag door overgeven. Up’s en down’s en op 30 april naar huis. Daarna nog 2 maanden intensief thuis aan de medicijnen en sondevoeding en toen was de echte behandeling over. Sindsdien hebben wij te maken met een kerngezonde dochter!
Jaren later komt dan opeens Alpe d’HuZes op je pad. Als toch al fanatieke fietser was er nu de kans om een fietsuitdaging te combineren met de uitdaging om kanker uit te roeien of in ieder geval terug te brengen tot een chronische ziekte. SLBdiensten wilde hieraan meewerken, helemaal top! Geld inzamelen door je zelf één dag uit te putten. Het grappige is, iedereen heeft het steeds over die éne dag maar het is natuurlijk een traject van maanden. 10 maanden van te voren al beginnen met sponsoren benaderen, de inschrijfdatum voor het team in de agenda zetten en proberen zoveel mogelijk bronnen aan te boren om geld te werven. 10 maanden je omgeving bewust maken van het feit dat er, met voldoende steun, oplossingen mogelijk zijn. Veel fietsen in de hoop die berg meerdere keren te beklimmen, zorgen dat de fiets in goede staat is. Kortom, alles doen om goed voorbereid op de berg te komen.
Voor het tweede jaar op rij gebeurt er bij mij nog iets. Naarmate het dichterbij komt, komt de ziekte van Floor ook weer dichterbij. Als ik heel eerlijk ben is er de afgelopen 8 jaar geen dag geweest dat ik er niet heel even aan heb gedacht. Niet vanuit een negatieve gedachte, maar juist positief. Koesteren wat je hebt, beseffen dat het mooi is. Genieten van kleine dingen, bewust zijn dat het ook anders kan. Vorig jaar, en ook dit jaar zit het in de aanloop toch anders in mijn hoofd. Speciaal voor Floor wil ik dit doen. Een onterechte gedachte dat ik achteraf nog iets van haar lijden weg kan nemen. Eén dag afzien, waar zij maanden heeft afgezien. En terwijl ik dit opschrijf moet ik er om glimlachen, dus kennelijk zijn dit ook positieve krachten.
Hoe dichter bij het komt, hoe meer ik ook een radar lijk te krijgen voor andere ouders die nu hetzelfde meemaken als ik. Via Twitter pik je opeens een tweet op die niet veel zegt, maar waar voor mij wel meteen iets herkenbaars in zit. Even googelen en het blijkt inderdaad dat er in het Twitter netwerk 2 ouders zitten met een ziek zoontje. Via hun kom je dan weer terecht op het blog van een vader die schrijft over zijn ernstig zieke dochter. Alle verhalen zijn herkenbaar, alle emoties heb je ervaren. Wij stonden er samen gelukkig heel nuchter in. Hoe ziek Floor ook was, de opvoeding ging bijvoorbeeld altijd door. Streng zijn tegen een doodziek kind is niet makkelijk, maar wij gingen uit van het positieve. Zij zou beter worden en we wilden voorkomen dat er opeens een verwende dame zou staan. Klinkt hard, maar het leven gaat door…
Hoe meer ik nadenk over Alpe d’HuZes, des te meer ik weet waarom ik dit doe. Het zou verboden moeten worden dat kinderen kanker krijgen. Niets is zo onrechtvaardig als een ernstig ziek kind. Als ouder kan je je niet machtelozer voelen dan op dat moment. Alles wat we kunnen doen om dit te voorkomen, om dit dragelijker te maken of om ergens rust te creëren moet uit de kast getrokken worden. Daar fiets ik voor. Voor Floor, maar
ook voor die andere kinderen en ouders die nu worstelen. Ik neem ze allemaal, op mijn “bagagedrager”, met mij mee de berg op!
Nog niet gestort? Doneren is simpel.
Ga naar de mijn Alpe d’HuZes site, klik op de blauwe “knop” met “Steun mij!”, klik op “Doneer online!”, klik op “Als persoon”. De rest wijst zichzelf. Wel je bankpas bij de hand houden voor de betaling via iDEAL 🙂
De kracht van Social Media
De laatste dagen gaat op internet het verhaal rond van Zane Selkirk en haar ervaring met British Airways.
Wat was het geval? Zane nam een BA vlucht, in haar stoel zaten “Bed Bugs” (Platwantsen in het Nederlands, naar beestje lijkt me).
Zij is fors gebeten door de bed bugs, ging klagen bij BA en kreeg naar eigen zeggen niet de reactie waarop zij hoopte. Dus, wat doe je dan tegenwoordig? Je gaat erover bloggen en om het compleet te maken doe je dat meteen op een speciaal daarvoor in het leven geroepen domein, BA Bites!
Achteraf gezien zal BA enorme spijt hebben van het feit dat zij hier niet meteen met de juiste reactie gekomen zijn. Als je zoekt op Zane Selkirk krijg je 245.000 resultaten, de Bed Bug is opeens enorm populair en in combinatie met British Airways krijg je 251.000 hits.
15 jaar geleden kwamen dit soort dingen ongetwijfeld ook voor. Er gebeurde iets, je schreef een boze brief en kreeg vervolgens wel of geen antwoord. Als je niets hoorde dan vertelde je een paar vrienden/bekenden je verhaal, maar daar bleef het meestal bij. Als er nu iets gebeurt wat iemand echt niet bevalt dan zijn er vele mogelijkheden. Je kan klagen op Twitter #fail, je zet het op Facebook/Hyves, je kan terecht op diverse fora (Radar, Kassa, Kieskeurig) of je blogt erover. Afhankelijk van je populariteit of van je unieke verhaal kan het vervolgens als een lopend vuurtje rondgaan. In het geval van de Bed Bugs is dit gebeurd, de (reputatie) schade voor BA is vast enorm.
Er zijn overigens veel bedrijven die speciale “webcareteams” in het leven hebben geroepen om alles wat er over hun op het internet gepubliceerd wordt te monitoren. Deze teams mengen zich in discussies, helpen klanten met problemen en ontkrachten feitelijke onjuistheden die over het bedrijf worden gepubliceerd. UPC heeft met een dergelijk team de reputatie van haar bedrijf enorm op weten te schroeven.
Social Media maakte het voor mij mogelijk om te werven voor Alpe d’HuZes. Ik heb al mijn LinkedIn contactpersonen 
een mail gestuurd met daarin mijn motivatie om mee te doen aan Alpe d’HuZes en een geheel vrijblijvend verzoek om mij (en dus Alpe d’HuZes) te sponsoren. De reacties waren fantastisch. Enorm veel van mijn LinkedIn contacten reageerden positief en hebben geld gestort op de rekening van Alpe d’HuZes. Het succes overtrof mijn stoutste verwachting en heeft mij doen inzien dat ik toch echt een heleboel goede contacten heb op LinkedIn. Mijn regel dat ik contacten een beetje wil kennen voordat ik hun toelaat in mijn Linkedin netwerk (zie mijn blog daarover) werkt kennelijk.
Het Bed Bug voorbeeld toont aan dat Social Media een extreem krachtig fenomeen is dat je niet moet onderschatten. Mijn Alpe d’HuZes werving toont voor mij aan dat het op mijn eigen, kleine en beperkte schaal toch ook een heel mooi middel is. Een middel waarvan je gek bent als je het in deze tijd niet inzet!
P.S. mocht je nog willen storten kijk dan hier voor het verslag van Alpe d’HuZes 2010 of ga meteen naar mijn Alpe d”HuZes actiepagina.
San Francisco
Laat ik maar meteen met de conclusie beginnen, wat een fantastische stad is dit!
Nadat we een paar dagen flink doorgewerkt hebben was het zaterdag tijd om te genieten van de stad. Adobe had ons uitgenodigd voor een fietstocht. Symantec was ook nog zeer bereid om leuke dingen te doen. Daarnaast wilden wij zelf ook nog wat rondwandelen. Veel gezien, bereid je dus maar voor op een lang verhaal 🙂
San Francisco by Bike
Absoluut een aanrader! Wij hadden het geluk dat het mooi weer was, 
ideaal dus voor een tocht langs de baai, over de Golden Gate Bridge met eindpunt in Sausalito. Van daaruit met de Ferry terug. De afstand van het ritje stelt niets voor, zo’n 15km. Wij hadden er echter ook een gids bij die ons continu de mooiste plekken liet zien en veel over de geschiedenis vertelde. We fietsten onder andere langs het Palace of Fine Arts, dat gebouwd is voor de wereldtentoonstelling van 1915. Een prachtig gebou
w. Vanaf verschillende punten aan het water werd verteld over de geschiedenis van de brug. Iedereen kent hem van de plaatjes, we kunnen hem allemaal waarschijnlijk blindelings tekenen. En toch blijft het iets waar je je ogen niet vanaf kan houden. Als je hier woont zal het vast verdwijnen. Ik woon al mijn hele leven in Den Haag, ik zie ook niet meer dat er een prachtig kasteel midden in de stad ligt… Maar voor ons 
was de aantrekkingskracht enorm. We konden dus ook niet wachten tot we hem gingen beklimmen.
Een beklimming die overigens redelijk mee valt, vanaf het water door het bos even stijl omhoog en je zit al snel op gelijke hoogte met de brug. We waren van te voren gewaarschuwd voor het smalle fietspad en de drukte van racefietser. Niet normaal zoveel als er hier gefietst wordt. Ze schieten je keihard voorbij, ronduit gevaarlijk.
Het fietsen over de brug was super. Het uitzicht is fantastisch. Tegelijkertijd valt op dat er helemaal geen hoog hek is.
Gemiddeld plegen er dan ook 2 mensen per maand zelfmoord op deze plek. Er staan op verschillende plekken borden waarmee ze proberen de springers tegen te houden. Geen idee of dat werkt.
Aan de andere kant van de brug kan je er vervolgens voor kiezen om nog wat heuvels te beklimmen of af te dalen richting Sausalito. Wij hebben dat laatste gedaan. Met een paar haarspeldbochten ben je weer op de hoogte van het water. Na nog een kort heuveltje tussendoor kijk je van boven op Sausalito. Een prachtige plaats aan het water. Veel winkels en restaurants aan het water. Aangezien de zon al de hele dag voluit scheen was het er erg gezellig. Aanrader om te bezoeken!
Na een goede lunch pak je vervolgens de boot terug naar San Francisco. Mooie tocht die je langs Alcatraz voert. Nog 
zo’n “landmark” die je eigenlijk wel kent. Van dichtbij is het toch anders :). De boot legt aan bij Pier 39 in Fishermans Wharf, hier liggen de zeeleeuwen lekker op flonders toe te kijken.
Zoals ik al zei, absoluut een aanrader om dit te doen. Het mooie weer maakte dit extra lekker, doe het niet als je geen goed zicht hebt. Juist de uitzichten maken dit een prachtige trip.
Lombard Street
In het kader van het trainen voor Alpe d’HuZes had ik bedacht dat het een goed idee was om samen met Jan Bakker
(SURFdiensten en mede Alpe d’HuZesser) nog even een mooie heuvel te beklimmen in San Francisco. Dit alles met het doel om Lombard Street, “the most crookedest street in the world” per fiets af te dalen. Als je wel eens in San Francisco geweest bent dan weet je dat de heuvels best steil zijn. De weg naar het begin van Lombard Street was echter extreem stijl. Het hellingspercentage van Hyde Street is namelijk 21%. De Keutenberg in Limburg is veel minder steil. De Eyserbosweg heeft een heel klein stukje van 23%, maar dan hebben we het over enkele tientallen meters. De klim naar het begin van Lombard Street was echter zo’n 600 meter continu 21%, op een redelijk normale fiets.
Het goede nieuws was dat ik zonder afstappen bovenkwam, maar zoals op het filmpje te horen is ging het niet vanzelf… Naar beneden fietsen op Lombard Street was een mooie ervaring. Ik denk eerlijk gezegd niet dat hier vaak mensen naar beneden fietsen, laat staan Nederlanders. De kans dat ze het vervolgens filmen lijkt me ook niet groot 🙂
Fishermans Wharf
Tja, wat zullen we hier eens van zeggen. Je moet het een keer gezien hebben, je moet er ook zeker langs. Maar, toeristischer dan dit zal het niet snel worden. Als het lekker weer is is het in ieder geval heerlijk om hier rond te lopen en je ogen uit te kijken naar al het goeds dat de VS te bieden heeft 🙂
’s Avonds zijn we nog met Jacco en Erwin van Symantec gaan eten. Ook al ben ik pas over een paar dagen jarig vonden zij het nodig om mij alvast te feliciteren. Top!
Al met al een topdag met mooie indrukken. Aan het eind van de dag werden we nog even verrast doordat iemand het nodig vond om opeens vanaf de rechterbaan een U-turn te maken, terwijl wij er naast zaten. Onze taxichauffeur was
niet in staat om een aanrijding te voorkomen. Gelukkig kwamen wij er zonder kleerscheuren vanaf. Toonde voor mij aan dat die fiets zo gek nog niet was…
Alpe d’HuZes 2010
3 juni 2010 vond Alpe d’HuZes plaats. Een bijzonder initiatief, voor een bijzonder doel. Hieronder mijn verslag van die dag.
De start van de Alpe d’HuZes is om 05:10. Als je de start mee wilde maken dan moest je dus vroeg opstaan. Om een plek te hebben waar we boven op de berg al onze spullen kwijt konden hadden we besloten dat het handig was om mijn auto daar te parkeren. Dit was dan een mooie uitvalsbasis voor kleren en eten. Een complicatie hierbij was dat er na 5:00 uur niet meer door Nederlandse auto’s gereden mocht worden op de route. Dit alles was eigenlijk niet zozeer een probleem voor mij, maar vooral voor mijn collega Annemieke. Annemieke was met ons meegegaan om tijdens de dag goed voor ons te zorgen. Zij zorgde er ook voor dat we boven op de berg een vast rustpunt hadden.
Ik wilde graag de start meemaken, mijn teamgenoten zouden later starten. Ik had bedacht dat het ook voor Annemieke handig was om vroeg boven te zijn. Kortom, om 4:00 uur ging zowel bij mij als Annemieke de wekker af 🙂
Na een ontbijt van rauwe magnetron pannenkoeken met stroop… gingen Annemieke en ik rond kwart voor 5 op stap. Ons huisje lag aan de zijkant van de berg, na 10 minuten rijden kwamen wij in bocht 16 de route op. (Wat handig is om te weten is dat de route 21 haarspeld bochten telt. Bocht 21 is de eerste bocht vanaf het dal). Ik heb snel mijn spullen uit de auto gepakt en Annemieke is naar boven gereden, terwijl ik met de fiets in het donker (met lichten op de fiets) naar beneden reed. Op dat moment stonden er al veel mensen langs het parcours. In elke bocht brandden tientallen kaarsen die je van te voren had kunnen kopen, als je de behoefte had om een kaarsje voor iemand te branden. Een spectaculair gezicht.
Na 4 bochten afdaling sloot ik aan in een enorme lange rij voor de start. Wij stonden te wachten op de linkerbaan, op de rechterbaan kwamen de eerste richting de berg fietsen. Mooi gezicht, de oprichters voorop, daarachter een heleboel mensen die de berg rennend naar boven gingen, daarachter Michael Boogerd die ook meedeed en gefilmd werd. Ook een aantal mensen die in rolstoelen naar boven gingen, puur op de kracht van hun armen. In de rij stond ik naast het team van Winvision. Erg toevallig dat je tussen al die mensen dan net weer naast bekenden staat.
Na 20 minuten wachten, op alle mensen voor mij, kon ik eindelijk beginnen. De eerste 4 bochten zijn het steilst, daarna wordt het iets minder steil. Alles hangt wel af van wat je onder “steil” verstaat. Zelfs de minder steile stukken zal je in Nederland niet snel vinden. Na de eerste bocht (bocht 21) werd ik ingehaald door Leontien van Moorsel. Leek mij een prima persoon om achteraan te fietsen, tot bocht 11 heb ik achter haar gefietst. Mooi om te zien hoe bekend zij nog is. Iedereen wordt aangemoedigd, zij wordt steeds herkend.
Te midden tussen al het gegil voor Leontien kijk ik even naar links. Blijk ik naast Jaap Stam te fietsen! Niemand herkende hem. Nog even aan hem gevraagd of hij Erben Wennemars meegenomen had. Via Twitter wist ik dat zij regelmatig met elkaar aan het fietsen waren.
Ik vertelde hem dat ik altijd erg onder de indruk was van zijn gemiddelde snelheid als hij met Erben fietst. Toen nog even over Erben gesproken en vervolgens maar weer onze eigen weg gegaan. Vervolgens kwam Michael Boogerd met een rotgang naar beneden fietsen, hij was in een supersnelle tijd naar boven gefietst en maakte zich op voor beklimming 2.
De klim ging voor mij eigenlijk best makkelijk. Wat erg cool was, was om in bocht 13 het Slim.nl spandoek te zien hangen. Dit hadden we de avond van te voren opgehangen. Het mooie van ons spandoek is dat je het al van een paar bochten van te voren ziet hangen, het oranje/wit was duidelijk zichtbaar!
Langzaam aan klim je dan door het bos naar boven. Zolang je in het bos zit zie je af en toe een weg boven je, maar je kan nog niet echt naar boven kijken. Op een gegeven moment komt dan het punt dat je opeens boven de boomgrens fietst. Vanaf dat moment zie je Alpe d’Huez liggen. Je ziet dan ook een lint fietsers over de berg gaan. Aan de ene kant een erg mooi gezicht, tegelijkertijd is het ook erg duidelijk dat je er nog lang niet bent. Tegen het eind aan werd het voor mij zwaarder. Waar ik in mijn achterhoofd al bang voor was gebeurde. Ik kreeg erge pijn in mijn linker bovenbeen. Voor het fietsen maakt het niet uit, de spieren doen gewoon hun werk. De pijn is echter geen pretje. Dit kwam ongeveer tegelijkertijd met het moment dat er een soort vals plat in het parcours zit. Als je de bocht om komt denk je een wat minder steil stuk te krijgen. Een brede weg met een vluchtstrook in het midden. Niets is minder waar, het is daar nog steeds erg steil en het stuk duurt erg lang. Dit was voor mij het moment dat opeens allerlei gebeurtenissen van 7 jaar geleden door mijn hoofd schoten. Heb in mijn hoofd een heel LUMC filmpje afgespeeld en herinnerde me dingen waar ik al 7 jaar niet aan heb gedacht. Om me hoofd weer leeg te krijgen heb ik in gedachte de twee behandelend artsen van Floor bedankt. Dat hielp, ik fietste meteen weer met een grijns door denkend aan mijn inmiddels kerngezonde 9-jarige dochter…
Na lang fietsen kom je dan uiteindelijk bij bocht 1 terecht. De eerste gedachte is dan dat je er bent. Gelukkig zie je meteen een bord staan dat de finish van de Tour de France nog 2,2 km verderop ligt. Kortom, je bent er nog lang niet. Gedragen door het publiek begin je dan toch makkelijk omhoog te rijden. Ik reed, gezellig pratend met wat andere fietsers, het dorp in. Daar krijg je nog even een steil stuk en opeens fiets je naar beneden en zie je de finish liggen. Ik was er, ik had het gehaald.
Het was 7:00 uur en helaas wist ik toen ook al dat dit voor mij waarschijnlijk de laatste keer van de dag zou zijn. Ik was niet moe, voelde me goed, maar mijn linkerbeen wilde niet meer. Na de finish heb ik snel Annemieke opgezocht, ik kreeg van haar een mooie omhelsing. Zij had inmiddels ook een sms van mijn collega Pieter gekregen dat hij aan zijn klim begonnen was.
Pieter bleek een enorme klimgeit te zijn. Hij fietste simpel naar boven, voelt zich thuis en laat zich op een fantastische manier meeslepen door het publiek, het doel van de dag en de uitdaging.
Hij kwam redelijk fit boven voor de eerste keer en besloot vrij snel om weer naar beneden te fietsen voor de twee klim. Natuurlijk niet nadat hij ook nog even door Annemieke werd aangemoedigd.
Na de tweede klim gaf hij aan dat de afdaling niet makkelijk was geweest. Het bleek dat er gedurende de dag ook een aantal mensen de bocht zijn uitgevlogen. Vooral de kou tijdens de afdaling was erg zwaar, in het dal zaten mensen die onderkoeld waren. Doordat je tijdens het dalen de hele tijd moet remmen krijg je snel enorme last van je handen. Kortom, niet eenvoudig.
Na de 2e klim heeft Pieter zich boven op de berg laten masseren, hij had inmiddels wat last van zijn rug. Toch kwam hij redelijk fit weer boven na klim 3. Vervolgens is hij nog een keer naar beneden gefietst om voor een 4e keer naar boven te gaan. Erg mooi allemaal.
Annemieke heeft ons de hele dag mentaal ondersteund, rende alle kanten op om drinken te halen en was druk bezig met aanmoedigen. Ook haar prestatie was top!
In het totaal hebben we met zijn vijven 13 keer de berg beklommen. Een prima prestatie voor een eerste deelname!
Tot zover het echte klimmen, maar daar gaat het eigenlijk niet eens om. Waar het om gaat is dat er bijna 3.000 mensen bezig zijn om een wanzinnige prestatie neer te zetten. Ze doen dat allemaal om aandacht te vragen voor kanker en om geld in te zamelen voor onderzoek. Boven op de berg beleef je dan ook het ene na het andere emotionele moment. Mensen fietsen huilend over de finish, dragen zieke kinderen met zich mee of hebben shirts aan met foto’s van overleden moeders/vaders/opa’s/oma’s/kinderen.
Eén moeder heeft haar zieke kind 14km in een rolstoel de berg opgeduwd. Erg indrukwekkend allemaal en heel bijzonder om mee te maken.
Wat ook mooi was is om te zien hoe er vanuit Nederland meegeleefd werd. De hele dag werd er gebeld, ge-sms-ed, via Twitter werd meegeleefd. De live site met de webcam stond ook continu aan. Op de dag zelf kwam er zo een hele campagne op gang om ons te steunen. Frans Peeters vermeldde het op InformaticaVO en op Twitter waren extreem veel mensen hiermee bezig.
Al met al is dit zeker voor herhaling vatbaar. In 2011 zal ik vaker naar boven fietsen, als team zullen we vaker naar boven fietsen en we streven ernaar om nog meer geld binnen te halen.
Willen jullie mij en team “Slim.nl” steunen voor Alpe d’HuZes is 2011, kijk dan op mijn Alpe d’HuZes actiepagina en doneer!
Wil je nog meer sfeer proeven, bekijk dan de officiële Alpe d’HuZes 2010 film
Charles Stork 